Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από το «Μνημόνιο Ι» και την υποδούλωση του έθνους στο αδυσώπητο και απάνθρωπο διεθνές τραπεζικό σύστημα.
Προσωπικά, θεωρώ δευτερεύον ζήτημα το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνος για αυτήν την πορεία. Είναι ένα ζήτημα που επιδέχεται πολλές ερμηνείες και ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να αποσαφηνίσουμε πλήρως, οπότε και να αποδώσουμε τις αναλογούσες ευθύνες. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε τα πάντα ή μπορούμε ως λαός να δώσουμε κάποιου είδους άφεση αμαρτιών. Υπάρχει ζήτημα και μάλιστα μείζον και για το περί δικαίου αίσθημα θα πρέπει να αποδοθούν και ή δυνατόν να προσωποποιηθούν οι όποιες ευθύνες και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι αποδεδειγμένα έχοντες ουσιαστικό μερίδιο ευθύνης και κυρίως οι καταχραστές δημοσίου χρήματος ή δημόσιας θέσης.
Όμως το πρωτεύον ζήτημα σήμερα, είναι η επόμενη μέρα. Τι μπορούμε να κάνουμε ως έθνος, ώστε να μπορέσουμε να ανακτήσουμε τα ηνία της χώρας μας. Η λύση είναι απλή και μάλιστα ιστορικά συνδεδεμένη με την ταυτότητα του Έλληνα και δεν είναι άλλη από την «αφύπνιση και ενεργοποίηση του Έλληνα πολίτη». Έναρξη παραγωγικών διαδικασιών, αξιοποίηση Ελληνικής υπαίθρου και του φυσικού κάλλους, διεθνή δραστηριοποίηση των Ελληνικών επιχειρήσεων και ασφαλώς ανασυγκρότηση και αφύπνιση της ελληνικής παιδείας. Μέσα από τη συλλογικότητα και την εκ βάσεως ανασύνταξη των δυνάμεων η Ελλάδα και ο Έλληνας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Ας αφήσουμε λοιπόν την αδιέξοδη συνωμοσιολογία και τον υπέρμετρο λαϊκισμό ορισμένων, που οδηγούν στην αυτοκαταστροφή μέσα από τον φαύλο κύκλο της εσωστρέφειας και ας παλέψουμε όλοι μαζί για μια εκ βάσης ανασύνταξη των δυνάμεων μας και την ολοκληρωτική αναγέννηση σε όλα τα επίπεδα. Αναμφίβολα αυτόν το δρόμο θα πρέπει να ακολουθήσουμε και μάλιστα δίχως χρονοτριβές και κωλυσιεργίες. Θα πρέπει να παραγκωνίσουμε τις νοοτροπίες, τους κρατικισμούς και τις αναποτελεσματικές δομές που μας οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση.
Ο πολίτης οφείλει να αναλογιστεί την ευθύνη που τον βαραίνει για την πρόοδο της χώρας και να απαιτήσει από τη πολιτεία και τους αξιωματούχους, ουσιαστικές πολιτικές και στρατηγικές δομές με όραμα και προγραμματισμό. Θα πρέπει να ενεργοποιήσει τις δυνάμεις του και να εκκινήσει μια νέα αναπτυξιακή πολιτική με στόχο την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλού επιπέδου. Θα πρέπει να είναι αδιάλλακτος στην σχέση του με το κράτος και να απαιτήσει ουσιαστική στήριξη από ένα κράτος αρωγό και «συμπαίκτη» στην μάχη των διεθνών αγορών, εν αντιθέσει με το κράτος τροχοπέδη του σήμερα.
Ο Τουρισμός θα πρέπει να ενισχυθεί με πολιτικές εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης του τουριστικού προϊόντος βάση σχεδιασμού και πελατειακής στόχευσης. Τα μνημεία, τα αξιοθέατα και το φυσικό κάλος θα πρέπει να προστατευθούν και να γίνουν γενναίες παρεμβάσεις αποκατάστασης και ανάδειξης, καθώς και παραδειγματικών επεμβάσεων αποκατάστασης ατασθαλιών του παρελθόντος. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να δομηθεί μια κατηγοριοποίηση-αποτύπωση και ένας σχεδιασμός του τουριστικού χάρτη-προϊόντος της χώρας και εν συνεχεία μια ολοκληρωτική σύνδεση μονάδων - χώρων, με ξεκάθαρη πολιτική στόχευση και οραματισμό.
Ο Αγροτικός τομέας θα πρέπει να εκκινηθεί εκ νέου με στόχευση την διεθνή αγορά, μέσα από ένα πρόγραμμα δομικής αναδιάρθρωσης της υπαίθρου, με ταυτόχρονη αξιοποίηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών κάθε προϊόντος και κάθε περιοχής. Θα πρέπει να αξιοποιήσουμε την δυναμική των ελλήνων Γεωτεχνικών-Γεωπόνων, οι οποίοι θα πρέπει να πάρουν την σκυτάλη στα χέρια τους και να ηγηθούν της προσπάθειας για την σωστή κατανομή πόρων και την εφαρμογή όλων των σύγχρονων προτύπων καλλιέργειας. Οι Αγρότες μας θα πρέπει να αφήσουν στο παρελθόν την λογική της παραδοσιακής καλλιέργειας και της ατομικής παραγωγής και να προβούν στην δημιουργία ομάδων παραγωγών με μορφή σύγχρονων εταιρειών. Θα πρέπει να δημιουργήσουν ολοκληρωμένες υποδομές στο τρίπτυχο «Καλλιέργεια – Παραχθέν Προϊόν – τυποποίηση», με εφαρμογή ολοκληρωμένων προγραμμάτων ιχνηλασιμότητας. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να απαιτήσουν από το κράτος ουσιαστική στήριξή τόσο κατά την παραγωγή όσο και προς την διάθεση των προϊόντων αυτών.
Η «παραγωγή» είναι πλέον το ζητούμενο στην χώρα μας και θα πρέπει να εκκίνηθεί άμεσα. Μια παραγωγή προϊόντων, υπηρεσιών, ιδεών, πολιτικών, δομών, νοοτροπιών και πάνω από όλα μια παραγωγή νέας σχέσης πολίτη-κράτους. Μια σχέση όπου ο πολίτης θα απαιτεί και το κράτος θα υλοποιεί ταχύτατα και ουσιαστικά. Μια σχέση ουσίας και προόδου η οποία είναι ικανή να δημιουργήσει την νέα Ελλάδα και να μετατρέψει την σημερινή σχέση επαιτείας σε σχέση απαίτησης προς τους ομολόγους μας. Όλοι έχουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης για την σημερινή εικόνα της χώρας και όλους μας βαραίνει το χρέος για την αναδόμηση και την αναγέννηση. Είναι καιρός «Ν΄άγαπησουμε την ευθύνη. Εμείς καθένας μονάχος του έχουμε χρέος να σώσουμε τη Πατρίδα μας. Αν δεν σωθεί εμείς θα φταίμε»…
* O Δημήτρης Α. Γιαννακάκης είναι μηχανικός Παραγωγής και Διοίκησης, MSc, Βιομηχανική Αριστεία (Τομέας Συστημάτων Παραγωγής) Πολυτεχνείου Κρήτης.
