Μαραντόνα vs Αγγλία: Τι ΚΟΝΤΡΑ ήταν αυτή;

Ο Βραζιλιάνος Πελέ, που συνήθως θεωρείται το αντίπαλο δέος του Μαραντόνα, κέρδισε τη διοργάνωση τρεις φορές περιτριγυρισμένος από ποδοσφαιριστές εξαιρετικής ποιότητας. Αλλά πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι θα δυσκολευτούν να θυμηθούν συμπαίκτες του Μαραντόνα από το 1986. Πριν συνεχίσουμε, δείτε τι έχει ετοιμάσει για σήμερα η πλατφόρμα της βετ365 

Παιχνίδι μετά από παιχνίδι στο Μεξικό, ο Μαραντόνα έδειξε την ατομική του ιδιοφυΐα και τη συλλογική του στρατηγική. Έδωσε την πάσα για το γκολ που κέρδισε τον τελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας και ήταν ίσως στα καλύτερά του στον ημιτελικό κόντρα στο Βέλγιο, όταν βρήκε τα δίχτυα δύο φορές.

Αλλά ήταν ο προημιτελικός εναντίον της Αγγλίας που αποτέλεσε την καθοριστική στιγμή της καριέρας του. Πριν το παιχνίδι έγινε πολύς λόγος για τον πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών στα νησιά Φόκλαντ μόλις τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Από την πλευρά της Αργεντινής, ο συμβολισμός ήταν πολύ βαθύτερος. 

Τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ού, η Αργεντινή ήταν ένα άτυπο μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η καθιέρωση του ποδοσφαίρου ήταν συνέπεια της βρετανικής επιρροής.

Το άθλημα διαδόθηκε την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετακινήθηκε προς τα κάτω στην κοινωνική κλίμακα και επανεφευρέθηκε από τους ντόπιους. Μετατράπηκε σε ένα πιο χορευτικό θα έλεγε κανείς άθλημα, ιδανικό για παίκτη με χαμηλό κέντρο βάρους. Και η αλλαγή αυτή οδήγησε σε διεθνείς θριάμβους και αναγνώριση για ένα μέρος του κόσμου που λιμοκτονούσε για προσοχή. 

Κανείς δεν ενσάρκωσε αυτήν την ιστορία καλύτερα από τον Μαραντόνα. Η καταγωγή του ήταν από Ιταλούς μετανάστες και αυτόχθονες Αμερικανούς. Μεγάλωσε στη φτωχή περιφέρεια γύρω από το Μπουένος Άιρες και μεγάλωσε στις αλάνες της. Ήταν, λοιπόν, ένας απλός Αργεντινός, ο οποίος έζησε μία εθνική φαντασίωση με τον τρόπο που σκόραρε τα δύο του τέρματα στον προημιτελικό του 1986 κόντρα στην Αγγλία.

Το πρώτος ήταν το περίφημο γκολ με το “χέρι του Θεού”, όταν ο διαιτητής δεν εντόπισε ότι ο Μαραντόνα είχε χρησιμοποιήσει το χέρι του για να σπρώξει την μπάλα πέρα από τον τερματοφύλακα της Αγγλίας, Πίτερ Σίλτον.

Λιγότερο από πέντε λεπτά αργότερα, ακολούθησε ένα από τα πιο όμορφα γκολ του με ατομική ενέργεια. Κερδίζοντας την κατοχή στο δικό του μισό, με τη μπάλα να μοιάζει δεμένη στο αριστερό του πόδι, πέρασε όλη την άμυνα της Αγγλίας πριν βρει στόχο.

Και τα δύο γκολ ερμηνεύτηκαν στην πατρίδα του ως πράξεις εκδίκησης από εκείνους που ήταν το αδύναμο μέλος της αποικιακής σχέσης. Το αμφιλεγόμενο πρώτο συνοδεύτηκε από το μήνυμα “έχουν την επίσημη δύναμη, αλλά εμείς είμαστε πιο έξυπνοι”. Και το ένδοξο δεύτερο ήταν ένας δυνατός ισχυρισμός ότι “είμαστε καλύτεροι”.

Η επίτευξη αυτών των τερμάτων, εναντίον του συγκεκριμένου αντιπάλου, μετέτρεψε τον Μαραντόνα σχεδόν σε θεότητα στα μάτια ορισμένων συμπατριωτών του. Με καταστροφικές συνέπειες. Το να ζήσει κανείς τα επακόλουθα δεν ήταν εύκολο.

Ο Ρομπέρτο Περφούμο, ο ευφυής πρώην αρχηγός της Αργεντινής, κάποτε έκανε μία ενδιαφέρουσα σύγκριση. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν ανθρώπους να περπατούν πίσω τους, ψιθυρίζοντάς τους υπενθυμίσεις ότι ήταν θνητοί. Η κοινωνία της Αργεντινής, όπως δήλωσε ο Περφούμο, είχε την τάση να κάνει το αντίθετο με τον Μαραντόνα.

Τα όρια του αφαιρέθηκαν στην Αργεντινή και την Ιταλία, όπου έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του. Ο Μαραντόνα ξεκίνησε με τους Αρχεντίνος Τζούνιορς και είχε μία σύντομη, αλλά αγαπημένη θητεία στην Μπόκα Τζούνιορς.

Στη συνέχεια, ήρθε η μετακίνηση στην Ευρώπη για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα. Ένιωσε περισσότερο οικεία, ωστόσο, στη Νάπολη. Ταυτίστηκε εύκολα με τον πληθυσμό της νότιας Ιταλίας και τις διακρίσεις που αντιμετώπιζε από τον βορρά. 

Με μοναδική έμπνευση, έφερε στη Νάπολη δύο τίτλους πρωταθλήματος σε μία εποχή που το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο στον κόσμο. Και, όπως και στην Αργεντινή, λατρεύτηκε. 

Στη Νάπολη ήταν που ξεκίνησε την κοκαΐνη. Ένας από τους λόγους ίσως και να ήταν η επιθυμία να εξαλείψει τον σωματικό πόνο. Η καριέρα του Μαραντόνα συνέπεσε με τη φυσική εξέλιξη του παιχνιδιού, αλλά ήρθε πριν οι διαιτητές φροντίσουν για μεγαλύτερη προστασία των επιδέξιων παικτών. 

Εβδομάδα παρά εβδομάδα, δεχόταν βάναυση μεταχείριση από τους αντίπαλους αμυντικούς.  Και ήταν σαφώς σε παρακμή της φυσικής του κατάστασης, ακόμη και όταν πήγε την Αργεντινή στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990. 

Μετά από αυτό η πορεία του ήταν σταθερά καθοδική. Τιμωρήθηκε όταν βρέθηκε θετικός στην κοκαΐνη. Όταν προσπάθησε να κάνει την επιστροφή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, βρέθηκε ότι είχε πάρει μία παράνομη ουσία για να βοηθήσει στην απώλεια βάρους και αποβλήθηκε από τη διοργάνωση. 

Χωρίς την πειθαρχία του ποδοσφαίρου, το δεύτερο μισό της ζωής του ήταν χαοτικό. Το βάρος του πήρε την ανηφόρα και πέρασε μία σειρά από προβλήματα υγείας σε δημόσια θέα. Έγινε λαλίστατος στα πολιτικά. Συνδέθηκε με τη στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής και στη συνέχεια με τον συντηρητικό πρόεδρο Κάρλος Μένεμ. Έπειτα, έγινε φίλος με τον Φιντέλ Κάστρο και έκανε τατουάζ την εικόνα του Τσε Γκεβάρα. 

Αλλά στο ποδόσφαιρο φαινόταν να βρίσκει την ηρεμία του. Ως φίλαθλος, εμφανιζόταν στο γήπεδο της αγαπημένης του Μπόκα Τζούνιορς, έβγαζε την μπλούζα του, τη γύριζε γύρω από το κεφάλι του και τραγουδούσε συνθήματα. Επέλεξε έπειτα να εργαστεί ως προπονητής, αναλαμβάνοντας τις ομάδες του Μεξικού και της Μέσης Ανατολής, καθώς και της Αργεντινής. Κάθισε στον πάγκο της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.

Για πολλούς, ο αυθορμητισμός και τα λάθη του ήταν μέρος της γοητείας του. Ο Μαραντόνα ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον καλογυαλισμένο και μετρ των δημοσίων σχέσεων Πελέ, όπως αυτός παρουσιάστηκε μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση. Οι θαυμαστές του εκτιμούσαν το γεγονός ότι έπεφτε και είχε τη δύναμη να ξανασηκωθεί. Το γεγονός αυτό τον έκανε πιο ανθρώπινο. Η ζωή του, στην τελική, υπήρξε τόσο επική όσο και οι αριστερές ντρίμπλες του.