Ο καρκίνος του μαστού παγκοσμίως αποτελεί το 25% όλων των καρκίνων που διαγιγνώσκονται στις γυναίκες και είναι υπεύθυνος για το 15% όλων των θανάτων από καρκίνο. Είναι μία από τις συχνότερες κακοήθειες στον δυτικό κόσμο και αποτελεί τον καρκίνο με την υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης στη βόρεια Αμερική.
Ο κ. Κουκουράκης υπογράμμισε ότι «ο κίνδυνος εμφάνισης του καρκίνου του μαστού ποικίλει με την ηλικία. Έτσι, για παράδειγμα, ο κίνδυνος εμφάνισής του από τη γέννηση έως τα 39 έτη ζωής είναι μία περίπτωση στις 229 γυναίκες (0,44%), για την ηλικιακή ομάδα 40-59 έτη, μία περίπτωση στις 24 γυναίκες (4,14%), για την ηλικιακή ομάδα 60-70, μία περίπτωση στις 13 (7,53%) και από την ημέρα της γέννησης μέχρι τον θάνατο η πιθανότητα για ανάπτυξη του καρκίνου του μαστού είναι μία περίπτωση στις 7 γυναίκες (13,4%)».
Ο κ. Κουκουράκης ανέφερε, ακόμη, ότι «η συνεχής βελτίωση στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού έχει οδηγήσει στο μοντέλο της συντηρητικής θεραπείας του, επιτρέποντας τη διατήρηση του οργάνου, δηλαδή του μαστού. Στς περισσότερες των περιπτώσεων η τοπική και περιοχική επέκταση της νόσου αντιμετωπίζεται με χειρουργική εξαίρεση και/ή ακτινοθεραπεία. Ο κίνδυνος της απομακρυσμένης επέκτασης αντιμετωπίζεται με συστηματική θεραπεία, η οποία περιλαμβάνει τη χημειοθεραπεία, την ορμονοθεραπεία, τη βιολογική στοχευόμενη θεραπεία ή οποιονδήποτε συνδυασμό αυτών».
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΡΑΧΗΛΟΥ
Η πέμπτη πιο συχνή κακοήθεια είναι ο καρκίνος κεφαλής και τραχήλου, τόνισε η επιμελήτρια Β' Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας Μαρία Καλογερίδη, επισημαίνοντας, παράλληλα, ότι αν και οι όγκοι της στοματικής κοιλότητας, του φάρυγγα και του λάρυγγα αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του καρκίνου κεφαλής και τραχήλου, αυτή η ομάδα περιλαμβάνει επίσης τους όγκους των χειλέων, των σιελογόνων αδένων, του ωτός, της ρινός και των παραρρινίων κόλπων καθώς και του θυρεοειδούς.
Η κα Καλογερίδη σημείωσε ότι «η διαφορετική ανατομική θέση ανάπτυξης των όγκων κεφαλής - τραχήλου καθορίζει την κλινική συμπεριφορά, τη μεταστατική δυναμική και την πρόγνωση των διαφορετικών αυτών κακοηθειών. Ο καρκίνος κεφαλής και τραχήλου διαγιγνώσκεται συνηθέστερα από την έκτη δεκαετία της ζωής και σε ποσοστό 60% είναι ήδη τοπικά προχωρημένος».
Η ίδια ανέφερε ότι «η επιλογή της θεραπευτικής αντιμετώπισης του καρκίνου κεφαλής - τραχήλου με χειρουργική, ακτινοθεραπεία, χημειοθεραπεία ή συνδυασμό αυτών εξαρτάται κυρίας από τη θέση ανάπτυξης του όγκου, τη σταδιοποίηση, τον βαθμό διαφοροποίησης, αλλά και τη γενικότερη κατάσταση της υγείας του ασθενούς, τη συνυπάρχουσα νοσηρότητα και την προτίμησή του. Η θεραπεία με χειρουργική εξαίρεση ή ακτινοθεραπεία είναι κατάλληλη για τους ασθενείς αρχικού σταδίου, εξασφαλίζοντας συγκρίσιμα ποσοστά τοπικού ελέγχου και επιβίωσης. Η ακτινοθεραπεία προτιμάται ωστόσο για όγκους οροφάρυγγα, του υποφάρυγγα και του λάρυγγα αφού έχει σχετικά μικρή τοξικότητα συγκριτικά με τη μετεγχειρητική νοσηρότητα. Σε όγκους αρχικού σταδίου το αποτέλεσμα της ακτινοθεραπείας είναι βέλτιστο όταν η θεραπεία ολοκληρώνεται χωρίς διακοπή, τα επίπεδα αιμοσφαιρίνης είναι φυσιολογικά και υπάρχει συμμόρφωση των ασθενών αναφορικά με τη διακοπή του καπνίσματος. Για την πλειοψηφία όμως των ασθενών, που κατά την αρχική διάγνωση έχουν τοπικά προχωρημένη νόσο, απαιτείται συνδυασμένη θεραπευτική αντιμετώπιση», επεσήμανε η κα Καλογερίδη.
ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Η ακτινοθεραπεία είναι ο πιο σημαντικός τρόπος αντιμετώπισης των εγκεφαλικών μεταστάσεων, όπως επεσήμανε, από την πλευρά της, η ακτινοθεραπεύτρια - ογκολόγος, επιμελήτρια Β' στο Νοσοκομείο «Αττικόν» Γεωργία Σουλιμιώτη.
«Οι εγκεφαλικές μεταστάσεις αποτελούν περίπου το ένα τέταρτο των μεταστατικών όγκων και εμφανίζονται στο 30-40% των όγκων των ενηλίκων», σημείωσε η κα Σουλιμιώτη και πρόσθεσε: «Πιο συχνές πρωτοπαθείς εστίες είναι ο πνεύμονας, ο μαστός, το μελάνωμα και ο νεφρός. Η αντιμετώπισή τους εξαρτάται από το μέγεθός τους, το νούμερό τους, το performance status του ασθενούς καθώς και τις μεταστάσεις -εκτός του εγκεφάλου- του ασθενούς. Η χειρουργική αντιμετώπιση των μονήρων μεταστάσεων, εφόσον η κλινική κατάσταση του ασθενούς το επιτρέπει, θεωρείται το πρώτο βήμα, ενώ ο συνδυασμός με την εξωτερική ακτινοθεραπεία ή με την στερεοτακτική ακτινοχειρουργική γίνεται αντικείμενο πολλών μελετών», ανέφερε η κα Σουλιμιώτη.
