Αναιρέθηκε απόφαση του Εφετείου Αθηνών, σύμφωνα με την οποία η διακοπή εργασίας δέκα υπαλλήλων χωρίς αποζημίωση αποτελούσε άκυρη καταγγελία σύμβασης αορίστου χρόνου, από το Β’ Τμήμα Αρείου Πάγου.
Ο Άρειος Πάγος υιοθέτησε τις απόψεις της Ολομέλειας ΑΠ πως δεν συνέτρεχαν προϋποθέσεις μετατροπής της σύμβασης σε αορίστου χρόνου ακόμα και ακόμα και υπό την εκδοχή πως κάλυπταν πάγιες ανάγκες διότι κάτι τέτοιο θα προσέκρουε στον νόμο 2190/94 και στο άρθρο 103 παρ 8 του Συντάγματος που ρητά απαγορεύει την μετατροπή σε αορίστου χρόνου.
Παράλληλα, μετά και τις αποφάσεις που εξέδωσε το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων το 2006 και το 2009 για τους συμβασιούχους, ο Άρειος Πάγος δέχτηκε πως δεν δύναται να υπάρξει διαφορετική απόφαση, καθώς, όπως επισημαίνει, δεν μπορούσε να εφαρμοστεί για την μονιμοποίηση τους ο νόμος 2112/1920 γιατί η εφαρμογή του είχε ήδη αποκλειστεί για το δημόσιο τομέα με τον προγενέστερο της κοινοτικής οδηγίας νόμο 2190/94.
Επίσης, δέχτηκε ότι Προεδρικό Διάταγμα 164/2004 για τους συμβασιούχους δεν αντιστρατεύεται στον νόμο 2112/1920, καθώς και ότι η οδηγία 1999/70 δεν μπορεί να τύχει άμεσης εφαρμογής ώστε να απαγορεύσει στο νομοθέτη τη θέσπιση απόλυτης απαγόρευσης της μετατροπής στον ευρύτερο δημόσιο τομέα των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 2010 ορίστηκε από τον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Γ. Καλαμίδα, να συζητηθεί για Τρίτη φορά στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου το ζήτημα των συμβασιούχων.
