Μια εξαιρετική παράσταση, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν εχθές (11/8), όσοι παραβρέθηκαν στον κηποθέατρο Ν. Καζαντζάκης. "Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν" του William Gibson, το οποίο έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο κατάμεστο κηποθέατρο.
Όλοι οι χαρακτήρες εξελίχθηκαν πάνω στην σκηνή, οδηγώντας το έργο στην κορύφωσή του σχεδόν στην τελευταία σκηνή. Η σχέση θεραπευτή και θεραπευόμενου, οι εξαιρετικά υψηλές άμυνες που μπορούν να υψώσουν γονείς ατόμων με ειδικές ανάγκες, αλλά και όλο το περιβάλλον τους, ήταν εμφανέστατα και πολύ αληθινά. Η θεατρική υπερβολή ήταν σίγουρα παρούσα, αλλά η δυναμική ενός τέτοιου περιβάλλοντος, περνάει από όλες τις διακυμάνσεις που παρουσιάστηκαν.
Υποκριτικά, η Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ρόλο της Άννυ Σάλιβαν, έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας. Η γλώσσα του σώματος, οι διακυμάνσεις της φωνής και η αεικίνητη παρουσία της ηθοποιού, έκαναν το κοινό να χειροκροτεί, κάθε φορά που τελείωνε μια σκηνή. Από την άλλη, η μικρή Αναστασία Τσιλιμπίου, στο ρόλο της Έλλεν Κέλερ, σε ένα ομολογουμένως δύσκολο "παιδικό" ρόλο, έδεσε άψογα με τους ηθοποιούς και κυρίως με την Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Η υπόλοιπη ομάδα ήταν εξίσου πολύ καλή. Στο ρόλο του πατέρα, ο Θωμάς Κινδύνης, μετέφερε όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειες του Λοχαγού Κέλλερ, ενώ η Γεωργία Μαυρογιώργη, ως Κέιτ Κέλλερ, έκανε εμφανή τα στοιχεία που δημιουργούν, μέσες άκρες, την ψυχοσύνθεση μιας μητέρας, της οποίας το παιδί μοιάζει με την Έλλεν. Ο Πάνος Χατζηκουτσέλης, ως γιατρός Ανάγνος, η Θεοδώρα Βουτσά ως υπηρέτρια και ο Ορέστης Σοφοκλέους ως Τζέιμς Κέλλερ (ετεροθαλής αδελφός της Έλλεν), συμπλήρωναν την άκρως επιτυχημένη χημεία της ομάδας, ενώ η ματιά του σκηνοθέτη Γιάννη Διαμαντόπουλου ήταν μεστή και αφαιρετική.
Συμπερασματικά λοιπόν, η παράσταση άξιζε από κάθε άποψη. Το κείμενο επέτρεπε, έτσι ή αλλιώς, το ταξίδι του θεατή στον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων. Υποστηρίχτηκε, όμως, απόλυτα από τον φωτισμό, τα λιτότατα σκηνικά, το επιβλητικό μουσικό θέμα και την κίνηση του κάθε χαρακτήρα πάνω στη σκηνή.
